De Monte Cetona zet de luchten

van cipressen en pijnbomen

naar zijn hand.

Zijn rug heeft geen achterkant.

Ik sta

klein, vang

het gewonde licht van zijn flanken

draai om mijn as.

Fresco’s van Perugino

spiegelen op de binnenkant van mijn schedel.

In het uur blauw

haal ik een oude zucht boven en

wacht

op het gewroet van everzwijnen,

het geblaas van uilenjongen.

Wat er toe doet,

hou ik,

net voor de nacht zich strak trekt,

voor mezelf

verborgen.