Stapvoets,

in pauselijk paars

schuift ze geslepen woorden langs ons strottenhoofd,

een klomp permafrost

die niet wil ontdooien.

 

Ze haalt een oude zucht naar boven.

Haar buikgevoel, eens te meer

bedrogen,

belogen.

 

De schouders brutaal

ontwricht, zijgt ze neer

in het moeras.

De vloer is van glas.

 

De blonde kuif plantte een peloton

verwijten in gegijzelde harten.

Marmerzwarte leugens

nestelden zich

in de onderbuik van de staten,

roerden en stampten er,

als een ongeboren kind.

 

En wij,

nu?

Op het tamme continent?

We tuimelen achterwaarts,

wachten

op wat we aan het verliezen zijn.