Het Oorlogsdagboek van de minderjarige boerenzoon Louis Boghe is het persoonlijk verhaal van een boerenzoon uit Bierbeek die krijgsgevangen genomen wordt. Zijn relaas is confronterend en ontwapenend eerlijk. Ik ontcijferde zijn handgeschreven dagboek en maakte er in opdracht van zijn zoon Willy Boghe een vlotte getuigenis van. In een reeks fragmenten lees je op deze site hoe Louis de start van de Tweede Wereldoorlog en zijn krijgsgevangenschap in Duitsland beleefde.

NOG MAAR 30

‘Gelukkig had ik mijn landkaart van België bij. Ik had altijd flink aardrijkskunde geleerd, daardoor kon ik mijn plan trekken om de weg te vinden. Op het kasteel boden we ons aan op het bureau van een Kolonel. Hij stuurde ons naar Schoonaarde. De vorige nacht had ons regiment die plaats verlaten. Ik keek op mijn kaart en vond Schoonaarde vrij snel. Zo’n 40 à 45 km van Eppegem vandaan, dicht bij Dendermonde. De weg er naar toe was makkelijk.

Die dag scheen ik niet moe te worden. Ik zat met mijn gedachten de hele tijd bij Thuis! Ik sperde mijn ogen ver open om te zien of we geen makkers uit Bierbeek of omstreken opmerkten. De meeste mensen waren weggetrokken. We bolden steeds verder weg en voelden ons door iedereen verlaten op deze wereld…

Na twee dagen zwerven als een verloren zoon vond ik op de derde dag, op 16 mei, mijn mannen terug. Onze Batterij telde slechts 30 man. De andere 90 mannen van de oorspronkelijke 120 waren verloren, gevangen of nog erger gevallen.

DE BLOEDIGSTE SLAG

Op 20 mei kwamen we aan in Beveren-Waas. Die nacht waren we over een noodbrug over de Schelde getrokken. De datum van 20 mei zal ik niet makkelijk vergeten, daarvoor zit hij te diep in mijn geheugen geprent. Die dag maakten we de bloedigste slag mee van heel de oorlog.

Rond de middag vlogen enkele Duitse verkenningsvliegtuigen over. Een uur erna werden we gebombardeerd en gemitrailleerd door 8 bommenwerpers en 6 jagers. De hele voormiddag schoten onze mannen met hun kanonnen om te beletten dat de Duitsers de Schelde zouden oversteken. We werden meer dan een uur bestookt door de vliegtuigen maar ze vonden de 11^de Batterij niet makkelijk. We zaten verstopt in een grote boomgaard. De 10^de Batterij hadden ze snel te pakken en die kreeg de volle laag. 20 mei was de eerste zondag na Pinksteren, of beter gezegd de dag van Bierbeek kermis.

De bommen suisden naar beneden. De obussen van de vijandelijke artillerie floten gevaarlijk. Het eerste schot kwam een paar honderd meter achter ons in een wei terecht. De volgende bommen vielen korter bij. Een obus viel op amper 25 meter achter onze eigen kanonstukken maar ontplofte gelukkig niet. Iedereen moest vluchten en schuilen.

Ondanks ons heftig verweer moesten we ’s avonds wegtrekken. De 11^de Batterij zou deze fel bewogen dag nooit meer vergeten. Niet alleen omdat we zo hevig gevochten hadden, maar ook omdat we zo’n enorme angst hadden mee gemaakt. Water en bloed van angst lieten we bij het horen van het geraas van de vijandelijke vliegtuigen en het gefluit van de neerdalende bommen. Na het gefluit volgde steevast een hels gedruis, op het moment dat de bommen zelf ontploften. Daar kwam nog het geknetter van de machinegeweren bovenop. Ik had me schuil gehouden achter een boom, in een gracht waar netels en gras groeiden. Toen de vliegtuigen rondom ons cirkelden en doken, kroop ik die dag steeds dichter bij de boom.

De tweede druk van het boek is vanaf 10 augustus opnieuw te koop bij De Standaard Boekhandel: ‘Louis Boghe, Oorlogsdagboek van een minderjarige boerenzoon’. (16,50 EUR – opbrengst goed doel Lions)