‘Zal ik uw jas aannemen, Mr. Right? ‘ vraagt ze. ‘Dat zit wat makkelijker’ zegt ze nog. Ze wijst naar de hoge tandartsstoel. Gherlinda heet ze. Het staat in paarse letters op haar naamplaatje.

Ze vraagt bezorgd of het mijn eerste is. Dat is het, mijn eerste download.

De setting is vertrouwd met een witte consultatieruimte en de geur van ontsmettingsmiddelen. Het lijkt op een routine bezoek aan de dokter, een jaarlijkse check-up. Niets meer, niets minder.

Gherlinda sluit me aan. Mijn herseninhoud sijpelt leeg, richting computer. Ik voel me intreurig, alsof mijn leven vooraf slechts een fractie van het licht was.

Twintig jaar onderzoek in de kwantumfysica drijft weg. Het beleg van Leningrad, de vrouwen van Hendrik de VIII, de feiten die ik memoriseerde, mijn opiniestukken in de kwaliteitskranten, de staalharde principes die ik van mijn vader over nam, mijn nauwelijks getemde paradepaardjes, de kaarsrechte sporen van verloren liefdes – eentje extreem diep -, de blauwdrukken van mijn herinneringen…

Ze vloeien, vervagen, verdwijnen. Gherlinda kijkt even of alles goed zit. Ze buigt zich vluchtig over me heen.Ik voel een zweem mals vlees, ruik pioenrozen.

Zit haar geur meteen in mijn geheugen? Of is die bestemd voor een volgende download?

Op het scherm zie ik de groene balk met de status van het voortschrijdend inzicht. Drie vierde ben ik al kwijt of heb ik zonet bewaard. Het is maar hoe je het bekijkt.

Op het eind lacht Gherlinda. Ze laat de usb-stick speels voor mijn neus bengelen. Ik vind er niks grappig aan.

Scandinavisch efficiënt, zegt de overheid. De downloads leveren de staat een miljardenbesparing op. Stel, je krijgt een infarct of vasculaire dementie. Dan planten ze de chip opnieuw in. Ik maak me geen illusies. Dat is niet de reden waarom de overheid met de downloads begonnen is.

Ergens loopt er nu een lege huls rond, die krijgt van het ene op het andere moment mijn kennis, mijn bewuste zijn, mijn ziel. Die nieuwe release is geen kloon van mij, neen, een tweede zelf. Op termijn een stuk of tien extra zelven.

Bij het buitengaan overvalt me het nukkig inzicht. Mijn brein is helemaal niet op een chip gezet. Het hele gedoe inclusief Gherlinda is fake. Ik kreeg zonet een upload.

Mijn gedachten zijn niet langer de mijne. Waren ze dat ooit?