Impressies van een Veronese-fan

Ik las het boek Zeldzame Aarden deze zomer op weg naar en in, jawel, Toscane. In het vliegtuig stelt Veronese me de nieuwe Pietro Paladini voor.

Paladini is het hoofdpersonnage van zowel Kalme chaos als Zeldzame Aarden. Negen jaar na de storm van verdriet die zijn leven beheerst bij het sterven van zijn vrouw zoekt Pietro nu zijn toevlucht in een ‘eenvoudig leven’. Hij is autoverkoper in een kleine stad, leeft in een sober appartement, heeft een vrij stabiele relatie met een gescheiden vrouw. Zijn dochter, Claudia, intussen 18, leeft haar eigen afgeschermd leven, niet ongewoon op die leeftijd. Met zijn zorgvuldig in elkaar gezet leven wil Paladini het verdriet om zijn vrouw een afgelijnd kader geven.

Als we landen in Rome is Pietro Paladini halfweg zijn ‘Onmenselijke dag’. In het eerste deel van Zeldzame aarden verliest Paladini in een tijdsbestek van 24 uur de controle over zijn leven. In een stijl die doet denken aan die andere groteske Italiaanse auteur Nicolo Amaniti zorgt Veronese er voor dat het eenvoudige leven van Paladini hopeloos complex wordt. Zijn businesspartner in de autoverkoop is frauduleus en op de vlucht voor schuldeisers, hijzelf breekt bruusk met zijn vriendin en zijn dochter loopt van huis weg. Het kader stort in.

Een shuttle brengt ons bij het autoverhuurkantoor Goldcar. Daar zit zowaar Pietro Paladini achter de balie. De veertiger met zwarte krullen is verward en traag, maar blijft ongelooflijk behulpzaam. Ik kan er me niet aan ergeren, in mijn hoofd is hij Paladini. Zijn leven is zonet gecrasht.

In het tweede deel van Zeldzame Aarden’, intussen op het terras van ons huurhuis, is Veronese op zijn best. Hier herken je de auteur van Kalme Chaos en In de ban van mijn vader weer.

Zo beschrijft hij het schoorvoetende gesprek met zijn weggelopen dochter waarin de rol vader-dochter omslaat. ‘Ik moet mezelf van iets doordringen wat het moeilijkst is voor een vader. Ze is niet meer van mij, hetgeen betekent dat ze dat nooit geweest is. ‘

De passage waarin hij beschrijft hoe hij haar, 18 jaar eerder, bij de geboorte vastnam wil ik je niet onthouden:

‘Ik keek naar haar; ze was lang, rustig, ze had een grijze gerimpelde huid en gesloten ogen.. een blauwe straal kwam uit de spleet die zich opende tussen haar oogleden, als een straal van buitenaards licht, mineraal van een indrukwekkende intensiteit en ik was zo verbaasd dat ik gelijk stilstond.. Verbluft ongedeerd, onkwetsbaar richtte Claudia haar eerste blik op mij. Haar uitdrukking was sfinxachtig, streng, volstrekt niet die van een baby. Ze had nog geen snik voortgebracht en het leek al of ze me beoordeelde. ‘

Paladini komt finaal tot het besef dat de puinhoop in zijn leven er eenvoudigweg deel van uit maakt. Dat besef doet hem op het einde van het boek letterlijk flauw vallen in de Pam supermarkt – leuke supermarkt trouwens.

Veronese bezit dan ook de kracht om sleutelpassages telkens weer te relativeren. Zijn inzicht vat hij samen in de volgende gedachtezin: ‘Het leven bestaat niet uit louter toevalligheden, verdomme, en het nieuwe hoeft zich niet altijd te verbinden met het oude’. Paladini heeft zijn oude demonen afgelegd. Veronese is er klaar mee en toen dook ik het zwembad in.