om tijd te zien is het nodig stil te zitten

zonet zag je hem  – hupla – met ogen als ronde beschuiten

languit op de sofa, hij maakte het zich makkelijk

 

vorige levens eerder, zocht je hem vergeefs,

hij dook schuw weg onder je houdgreep vandaan

 

nu jij stil zit, host hij speels als een jonge hond de kamer rond

je glimlacht om zijn hybris en weet geen blijf met hem

 

is dit een uitzonderlijk begin in plaats van een brutaal einde?

vraag je hem, hij knikt

om me te zien is het nodig stil te zitten

 

per vedere il tempo, bisogno star fermo

l’hai appena visto – hopla – con gli occhi come fette biscottate rotonde

disteso sul divano, si mise comodo

 

vite passate precedenti, l’hai cercato invano

lui si chinava schivo da sotto la tua presa

 

ora che sei seduto immobile, gioca nella stanza come un cucciolo

sorridi ai suoi hybris e non riusci a controllarlo

 

è un inizio eccezionale piuttosto che una brutta fine?

gli chiedi, lui fa cenno con la testa

per vedermi, bisogno star fermo

 

to see time, you have to be part of the silence

you saw him, just now – hopla – with eyes like round rusks

idly stretched out on the couch, he made himself comfortable

 

previously during former lives, you searched for him, in vain

he ducked shyly from under your firm clench

 

now that you are sitting still, he is fooling around the room like a young playful dog

you smile at his hubris, unable to get a grip on him

 

is this a remarkable beginning rather than a brutal end?

you ask him, he nods

to see me, you have to be part of the silence