‘geef me sterke koffie en jenever’

klokt de oude vrouw met de klauwen

in kruis over de wandelstok

‘we hebben dit leven te leven’

 

‘waarom schuil jij in zinnen,

zet je een tent op in woorden?

buigt ze me bits aan

 

‘ben je soms bang

dat de rekken van je verbeelding

leeg zullen blijven?’

 

ze slurpt de koffie

bedachtzaam, de jenever

achterover

 

‘er is geen mens die zichzelf

niet als navel ziet’

krast ze in mijn binnenoor

 

‘Jihaa!’ ze smijt een lasso uit geluk

‘we hebben alleen dit leven te leven!’