Setting: Hollywood Tower Hotel LA. De klant is en blijft koning. Dat dacht conciërge Katie Bircker toen een hotelgast, die deelnam aan de Bronyconconventie, bij aankomst in het hotel begroet wou worden door een lieve eenhoorn.

http://bronycon.org/about/what-is-bronycon/

 Scéne 1: De moves zaten goed

We hadden het niet breed thuis.

Pa werkte in de garage van Dayton,

ma in de diner langs route 66.

Op het eind van de maand waren er geen burgers meer,

alleen sandwiches met pindakaas.

Dan kreeg ik een puistenkop, ook schilferige oren,

allergische reacties.

 

Studeren mocht,

als ik het zelf betaalde.

De meest vreemde studentenjobs deed ik,

twee jaar voor mijn studies.

Croupier in Vegas bijvoorbeeld,

de wiskunde van high school was een plus.

In no time was ik de man aan de tafel van eenentwintigen.

Maar ik kon het niet meer aanzien,

die oudjes, schooiers, verslaafden,

die zich suf gokten.

 

Disneyland Miami,

dat was mijn volgende stop.

Hét paradijs van de studentenjobs.

Goofy was ik,

elke avond tijden de parade.

Leuke tijd, french fries uit de overvolle vuilnisbins halen,

eigen moves bedenken voor Goofy..

En stoeien met Daisy natuurlijk,

zij was Alice

in wonderland.

Het sprookje duurde tot ze switchte naar Disneyland Parijs.

Ze ging voor de carrière.

 

Ik terug naar LA.

Een desk job deze keer,

in het Tower Hotel,

in de buurt van UCLA.

Ma kon er niet over ophouden,

het hoogst bereikbare in haar ogen.

De receptie desk.

 

Steeds weer die vragen:

Wilt u inchecken meneer?

Checkt u uit mevrouw?

Was alles naar wens?

 

De recensies op booking.com en tripadvisor,

ook mijn taak,

die score naar boven krijgen.

Ik vond het niet erg om reacties te faken:

Fransman Pierre of Hiro de Japanner.

Kleine minpuntjes verzon ik,

de staff prees ik de hemel in.

 

Je kon het de creatieve kant van mijn job noemen.

Die dag, toen er een gast om een eenhoorn vroeg,

een uitdaging.

We hebben toen op de stafmeeting een kostuum bedacht.

Ik mocht er in,

de ervaring met Goofy op mijn cv gaf de doorslag.

Ik gaf de eenhoorn zijn eigen moves.

 

Ze hebben toen een filmpje gemaakt,

op twitter en youtube gezwierd.

Hashtag eenhoorn en bizarrewensenhotelgasten

45.000 likes.

Ja,   de moves zaten goed.

 

Scène 2: Guilty Pleasure

Het was een vermoeiende vlucht,

intercontinentaal,

negen uur naast een krijsende baby, in de middenzitjes dan nog,

maar ik was stoïcijns gebleven.

 

Dat lag aan mijn bestemming,

de jaarlijkse conferentie in LA,

met mijn handbagage vol pruiken, pins en attributen.

Security zei ik dat het om cadeautjes ging voor mijn nichtje,

vonden ze wel schattig.

 

Ik keek er naar uit,

twee volle dagen,

zuurstof,

zonder opgefokte praatjes in het museum,

zonder zwarte sweater en bril.

Curator Brown is er even niet.

Curator Brown is naar een belangrijke meeting in het buitenland.

Ik was voor de paarse outfit gegaan,

met een pruik in gele pastel en er middenin

een grijze vilten eenhoorn,

niet te groot,

maar krachtig, viriel zelfs.

 

8000 fans zouden er zijn op de Bronycon,

stuk voor stuk fans van ‘My Little Pony’.

 

Tutu’s in pastel, regenboogpruiken en eenhoorns, een feest voor het oog,

niet gedragen door tienermeisjes,

neen,

door dokters, hardrockers, advocaten, milieuactivisten…

 

Door zij die zwichten voor

de liefde, de eenvoud, eerlijkheid,

van de wereld van ‘My Little Pony’.

 

Ik zou logeren in het Tower Hotel, vlakbij de conferentie.

Toen ik reserveerde had ik,

voor het eerst,

eerlijk,

aangekruist dat ik voor de Bronycon kwam.

Zowaar een doorbraak.

 

Voor de fun had ik er bij gezet;

het zou fijn zijn om begroet te worden door

een eenhoorn.

 

Wat ik niet had beseft,

TOTAAL niet voor mogelijk had gehouden,

is dat het hotel,

de staff dus,

dat verzoek ernstig zou nemen.

 

Na die ellendige vlucht werd ik dus begroet,

in de lobby door een ijverige paarse eenhoorn,

inclusief danspasjes.

 

Goedbedoeld, hartelijk zelfs,

maar ze maakten een filmpje.

Gingen aan het twitteren en facebooken,

hoe goed ze wel bezig waren voor hun gasten.

 

Mijn blik ging de wereld rond,

mijn guilty pleasure ook.

Curator Brown van de Tate Gallery op de conferentie van ‘My Little Pony’.

 

In 2018 heb ik nu maar een expositie gepland,

in mijn museum,

over televisiecartoons en hun impact op de leefwereld van volwassenen,

van hoogopgeleiden vooral.

 

Schitterend vindt het bestuur.

Mijn hotelkosten,

die heb ik finaal als bedrijfsonkosten ingediend.