‘Wij zijn uitermate trots dat we u vanmorgen kunnen melden dat we deze nacht hebben besloten om tot de regering toe te treden.’ In de persruimte van het regeringsgebouw zuigt het oranje mantelpakje van de partijvoorzitster alle blikken naar zich toe. ‘Het finale regeerakkoord’ gaat ze met overslaande stem verder ‘sluit aan bij onze partijstandpunten en principes en kan onze goedkeuring wegdragen.’

De voorzitster last bewust een pauze in en haar blik, met daarin haar grote gelijk, rust op het talrijk opgekomen journaille. ‘Onze partij zal in deze regering twee cruciale ministerposten innemen.’ ‘Opeisen’ sist mijn Britse collega. ‘Het gaat om de Minister van de Onbelangrijke Reeds Afgeschafte maar Nog Niet Ingevoerde Belastingen en om de Minister van Bankencrisissen, Plotse Faillissementen, Vliegtuig- en andere rampen, Illegale Transacties, Wapenverkoop en Ondernemingszin in de Brede Zin van het Woord’. Er klinkt gemompel in de perszaal. ‘U merkt dat wij in deze regering opmerkelijke portefeuilles, om niet te zeggen sleutelposities zullen in nemen. Wij hebben dan ook niet nagelaten om onze meest beslagen en bedreven experten te vragen het beste van zichzelf te geven. Ik stel ze u beiden even voor.’ Haar stem trilt nu van de voorpret en ze strijkt quasi nonchalant een zweetpareltje van haar lip weg.

‘Victorio Emmanuel Austeria als minister van ORANIB (Onbelangrijke Reeds Afgeschafte maar Nog Niet enz.).’ Victorio stapt plechtig naar voor in een smetteloos wit driedelig pak, dat hem overigens veel te ruim zit. Vastbesloten om bij zijn eerste persoptreden te scoren kijkt Austeria als een pooier breed glimlachend in de camera’s, terwijl hij zijn zwarte haren naar achteren boetseert. Hij kan het niet nalaten even een Fred Astaire-like stepdansje te doen.

De voorzitster staart bedenkelijk en neemt de teugels terug in handen. ‘Op de belangrijkste ministerpost’ kirt ze samenzweerderig ‘ presenteren wij u geen partijsoldaat maar een wellicht voor jullie verrassende buitenstaander. Mag ik uw aandacht voor Silvio Alejandro Serpente!‘

Een ronde rieten mand wordt plechtig de zijkant van het podium opgedragen. Bij het Europese journalistenkorps valt een geladen stilte. Met een ostentatief gebaar tilt de voorzitster het deksel van de mand. Silvio, een massieve cobraslang, richt zich op en sist ingetogen.

Fotografen en cameramannen stuiven naar het podium om de scoop vast te leggen. De Europese Vooruitstrevende en Interessante Partij, kortweg EVIP, maakt haar verkiezingsbelofte waar: een gelijke kansen beleid voor gewervelden en ongewervelden. De weg ligt nu open voor ééncelligen, bedenk ik me nog als ik instinctief naar mijn gsm grijp om de redactie te waarschuwen. Voorpaginanieuws.