Je schommelde rustig heen en weer in de buik van je moeder. De cadans van haar stappen maakte je slaperig. Klein mensje nummer drie.

Ze was die middag op weg naar de lingeriezaak van haar doopmeter. Ze zou er de etalage opmaken. Een kleine, welkome bijverdienste. In het land van de vliegende bh’s was ze een meester in het creëren van eilandjes met een verstilde, Japanse schoonheid. Ook al ging het voornamelijk om corsetten, gaines en guipières in vleeskleur.

Een man die drie dagen vooraf, zonder test, zijn nieuwe rijbewijs eenvoudigweg op het gemeentehuis was gaan halen, reed haar op het voetpad overhoop. En jou dus ook.

Jullie tuimelden trapezegewijs een aantal keren in de lucht en smakten neer.

Je moeder bewusteloos. Jij, door de laffe aanval en de plotse adrenalinestoot langs de navelstreng, in shock.

Mensen stroomden toe. Een man bewonderde ongegeneerd de slanke benen van je moeder, een andere moeder legde plechtig een deken over jullie heen. Alsof het om de epiloog ging.

In een fractie van een seconde zwom je tussen een verzameling breuken. Maanden ziekenhuis en platte rust volgden. Maanden waarin jij aan sterkte won maar de verpletterende angst je ouders niet verliet. Of je ruggenwervels wel elastisch genoeg waren geweest? Onmogelijk te zeggen. Rond Kerst stuiterde je gaaf en gezond de wereld in. Die dag noemde je vader je voor het eerst zijn ‘prinses’. In gedachten ben je dat gebleven.