Ik zit gevangen in een sneeuwlawine, onder meters drukkende sneeuw. Sneeuw die verstikt en perst. De massa weegt zwaar op mijn middenrif. Mijn ogen zitten dicht, mijn neus en oren vol ijskristallen.

Ik wil naar boven zwemmen, met brede uithalen, naar verse lucht en helderblauwe zuurstof. De punten van mijn longen vullen tot het pijn doet. Gulzige happen van het leven nemen, alle scrupules laten vallen. Maar mijn benen en armen blijven stuurloos hangen, als in een ruimtepak. Is boven eigenlijk beneden en beneden boven?

In gedachten schaats ik door de sneeuw, schudt mijn hoofd de lawine los. Ijsblokken worden druppels. Sneeuw wordt water. Water lucht. Ik ontsnap, cirkel als een helikopter boven mezelf uit en verzin miljarden werkelijkheden.

Oude, opgeslagen beelden versmelten tot nieuwe momenten. In goudgele wijngaarden knip ik geduldig druiven los, in stoffige kathedralen speur ik naar vergeten meesterwerken, in operatiekwartieren snijd ik me doortastend een weg, in overvolle weeshuizen geef ik les aan leergierige meisjes. Ik leid ontelbaar veel levens, andere levens. Dan toch.

Ik zit gevangen onder meters drukkende sneeuw. De massa weegt zwaar op mijn middenrif. Mijn benen en armen blijven onbeweeglijk. Achter mijn ogen speelt de film van mijn leven. En van de levens die er hadden kunnen zijn.

Mijn zintuigen goochelen met het diffuus licht als speelse dolfijnen. Mijn brein is gewichtloos. De fractie van een seconde waarin zich telkens weer een nieuwe werkelijkheid voor me ontvouwt, ben ik intens gelukkig.