het gewonde licht is zoals je het wil
vanavond, zonlicht zonder achterkant 

draait je dag naar zijn hand

over rafelrand van tijd
legt schemer schaduwen 
om plooien in bomen

contouren sneuvelen aan precisie,
einden verlengen als beelden van Giacometti
 

nu zuurstof in je kamers zucht
hebben je ogen haast 

geen tijd, voor scherpte,

ze bergen het zwartste blauw
van hoe dag net voor nacht was