“Er is een verschil tussen iets vergeten en zich iets niet herinneren.” “C’è differenza tra l’aver dimenticato en non ricordare.” Alessandro Morandotti

Haar adem ruikt naar ontsmettingsmiddel. Knorgeluidjes ontsnappen uit haar licht geopende lippen. Bij elke ademstoot vibreren ze. Zijn blik glijdt over haar hals, stokt bij haar borsten. Haar dwaze borsten, zoals ze zelf zei. Hij sluit de ogen, ziet haar in gedachten struinen door kniehoge zomervelden. Zorgeloos, haren los in de nek. Als hij zijn ogen opent, zweeft zijn linkerhand werkeloos in de lucht, net boven haar navel. Zijn vingertoppen snakken naar haar lauwe buik. Maar haar nu strelen voelt alsof hij misbruik maakt van de situatie.

Buiten is het ongewoon helder. In juni haken dagen en avonden in mekaar. Bij het venster recht hij de rug en telt in gedachten af, 11 vandaag. Een hallucinerende junkie heeft haar 11 ochtenden geleden neergemaaid. Op het jaagpad langs het kanaal. Nutteloos geweld, zo noemen ze dat.

Keer op keer legt hij de puzzel van die dag, drukt de stukken hard aan. Hij ziet zich naar het lab vertrekken, opgejaagd, koffie in de hand. Ze kust hem vluchtig. De eerste meters van haar tochtje langs het kanaal, Max, de loebas met zijn snuit in de wind, een warboel van poten. Zij, met de laatste van Florence and the machine in de oren, in een strak tempo, tegen haar grens aan.

Liep ze haar belaagster tegemoet? Kreeg ze de kans haar lichaam schrap te zetten? Wat deed Max? Kwispelen wellicht.. Gleed het mes soepel naar binnen? Was ze stil toen ze naar de gekartelde wonde keek? Of heeft ze nog geroepen..zijn naam?

Uw partner is ontstellend ongelukkig gevallen, vrijwel meteen in coma. Dat zei de arts. Niet de messteek maar de val brak haar brein in te veel helften.

De download is morgen gepland. Snel, dat klopt. Ze hadden er vooraf over gesproken. Zij had ingestemd met orgaandonatie en een download. Hij had geaarzeld, zoals steeds. Twijfel huist in zijn ziel. Keuzes zijn onherroepelijk. Kinderen maken, nog zo’n te definitieve keuze. Hij bleef maar wachten, op een forse stomp in de rug, een kantelmoment.

Hij kijkt er naar uit en ook weer niet. Haar brein komt morgen op een chip te staan, haar glashelder lichaam lossen ze op. Vijfendertig jaar aan inzichten en sensaties op een stick van hoogstens vijf Giga. Het softwareprogramma heeft hij al, foto’s en filmpjes liggen klaar. Haar hologram creëren is een paar muisklikken ver. Hij zal met haar kunnen praten, in de extra kamer..de kinderkamer. Over de afgelopen vijfendertig jaar, enkel over die afgelopen vijfendertig jaar.

Wat achteruit tuimelen in gesprekken die onherroepelijk vastliggen, dat is wat hem rest. Geen keuzes meer.

Die nacht kruipt hij verdwaasd bij haar in bed en woelt snuivend door haar buik. Tegen de ochtend praat hij in zijn slaap, met haar stem. Max aan zijn voeten zucht.