De treinwagon is koud. Vrijwel alle banken zijn bezet en toch is het stil. Ik trek me terug in mijn te ruime jas, die mijn warme adem weerkaatst. Ik sluit de ogen, maar het duister wil me niet.

Bliksemschichten lichten op aan de zijkanten van mijn blikveld. Achter mijn oogballen zitten witte mannetjes die onverstoorbaar bliksems wegslingeren als lasso’s. Ze trekken en sleuren aan mijn netvlies. Ik ga zwaarder ademen. Met stoute, kleine voetjes stampen ze tegen de vliezen van mijn beide ogen. Tot die loslaten. Twee losse flappen bungelen tegen mijn wangen. En vreemd genoeg voel ik me bevrijd. Alsof de oogkleppen die ik al jaren draag op chirurgische wijze zijn los geknipt.

Zonlicht stroomt binnen. ‘Zo dadelijk komen we aan in station Mechelen – Mechelen station’.