Cel drie, blok B van de vrouwenafdeling. Ik staar bij gebrek aan hemel naar de koude, granieten vloer. Mijn gedachten dwalen over heuvels, bergkammen en diepe kloven. Op het eind van de dag verzamel ik ze, als een herdershond en klop ze bemoedigend op de rug.

De beschuldiging luidt: slagen en verwondingen met de intentie tot doodslag. Ik heb haar ziedende hoofd eraf gehakt. Ze gaf me haar bijl en riep ‘Vermoord haar!’. Ze wees naar zichzelf.

Haar woorden slingerden zich als een lasso bij me naar binnen, ze dirigeerden mijn wil. Ik ben haar blindelings gevolgd. De buurvrouw.

Dit is de start van een reeks 101 woorden verhalen