Rennen, zo hard rennen dat je benen het overnemen. Die sensatie zoek ik keer op keer in het oude beukenbos. De zacht verende humuslaag en het gekwetter van de vogels versterken vanmorgen de sensatie van het leeglopen van mijn brein.

Ik loop recht op recht en in volle vaart door lieshoge varens. Mijn lichaam zindert. Uit gewoonte check ik de ingeplante gezondheidschip in mijn voorarm. De waarden zijn geruststellend: Bloeddruk 10/12 //Hartslag 85/min //Hydratatie en bloedwaarden: normaal//Brein: stand by

Dat laatste is wat vreemd, meestal stromen de dopamines in mijn brein vrijelijk rond na zo’n jogbeurt. Is er een feedback probleem? Klopt mijn status wel met de realiteit? Ik besluit door te stappen naar de rand van het bos. Wellicht zullen mijn breinwaarden zich als vanzelf stabiliseren. In de auto kan ik de boordcomputer en dito scanner inschakelen om te zien of er echt iets aan de hand is.

Als ik me in de bestuurderszetel neer zet, zoekt de ingeplante chip in mijn voorarm met een kort krachtig klikje als vanzelf de aansluiting. ‘Zalig’ grinnik ik.

Uploaden maakt me sowieso gelukkig. ‘Status report’ zeg ik monter. De computer geeft vrijwel identiek dezelfde waarden aan als daarnet in het bos, mijn hartslag is wat gezakt, maar de breinfunctie is ongewijzigd. Een fluo-groen puntlichtje pulseert alarmerend.

Ik scrol naar de meest recente gezondheidsbulletins. Is er een epidemie op komst? Een hacker die het op sporters heeft gemunt? Een onaangekondigde controle van het LIF, de Life Enhancement Facility? Niets van dat alles. Klassieke waarschuwingen na loopjes in het bos lees ik wel, opgelet voor dehydratatie, licht euforisch gevoel en de aanwezigheid van teken. Die insectengroep is momenteel aan een opmerkelijke opmars bezig.

Verstrooid neem ik de mobiele scanner van de haak en ga er als in een reflex mee over mijn armen en benen. Op het moment dat ik over mijn voorhoofd strijk, slaat de computer tilt. Ik staar onthutst naar het scherm, de rode drukletters ‘Overruled’ lijken me onwezenlijk. Ik strijk opnieuw en opnieuw. ‘Overruled’ blijft de gortdroge boodschap.

Mijn brein is nu niet langer in stand by maar over genomen door het LIF én het maakt een klik. Jaren terug, toen ik de formulieren van de facility heb ingevuld, heb ik een keuzebox aangevinkt.

Elk individu heeft recht op 1, en slechts 1, geprint en op maat gemaakt extra orgaan of lichaamsdeel. Ik ben toen voor een extra been gegaan. Het leek me zonde om ooit door ouderdom of verkalking niet meer in het bos te kunnen lopen. Mijn vitale organen zou ik fit houden door mijn dagelijkse work-outs, daar kon ik nog jaren mee door.

Een extra brein, neen, daar heb ik toen niet aan gedacht. Ik blijf roerloos, gebogen zitten met de scanner in alarmfase tegen mijn voorhoofd geplet. Zonde van de zonet vrijgekomen dopamines denk ik nog.